Mumbaj to serce Indii. W to serce zadali cios Mudżahedini Dekanu. U osób kojarzących problem islamskiego terroryzmu w Indiach z Kaszmirem może to wzbudzić zdziwienie: gdzie Rzym, a gdzie Krym? Pamiętać jednak musimy, że 150 milionów indyjskich muzułmanów nie zamieszkuje jedynie na pograniczu – w centrum Dekanu istniało muzułmańskie państwo Hajdarabad, siłą wcielone w 1947 roku.

Czy winę za masakrę ponosi Al-Kaida? I tak, i nie. Pamiętajmy, że obecna mutacja Al.-Kaidy – nazwijmy ją „Al-Kaidą 2.0” – jest faktycznie wytworem mediów. Al-Kaida 1.0 była formacją weteranów afganistańskiego dżihadu, która w porozumieniu z innymi grupami ekstremistów (np. egipskim Dżihadem) próbowała ugodzić Wielkiego Szatana – USA. Ciosy jakie spadły na kompanię bin Ladena po ataku na World Trade Center zdezorganizowały tę strukturę, zarazem jednak zapewniły jej szeroki rozgłos. Lokalne, nieraz efemeryczne komórki salafistów zaczęły używać nazwy Al-Kaida i szukać kontaktu z owianym legendą kierownictwem dla autoryzowania swej działalności. Faktycznie mamy więc do czynienia z praktyką zwaną w biznesie franczyzą. Klasyczny wręcz przykład tego daje nam Al-Kaida w Dwurzeczu (Mezopotamii), przemianowana z samodzielnej organizacji al-Tawhid wa al-Jihad; podobnie rzecz się ma z Al-Kaidą w Maghrebie, wyrosłą z resztek dawnej Islamskiej Grupy Zbrojnej. Podobna może być sytuacja w przypadku Mudżahedinów Dekanu. Wszystkie te grupy starają się umieścić lokalne problemy w nurcie globalnego dżihadu zapewniając mu w ten sposób świeże paliwo.

Atak w Mumbaju nie jest przypadkowy. Wzmożone po zamachach z Nowego Jorku, Madrytu i Londynu środki ostrożności uniemożliwiają stosowanie strategii Zawahiryiego – atakowania „dalszego wroga” (czyli Zachodu). Kryterium dostępności wymusza atakowanie miejsc słabiej chronionych, na obrzeżach Systemu. Lenin, geniusz rewolucji, zrewidował teorię Marksa twierdząc, że rewolucja zacznie się od peryferii kapitalizmu – od „najsłabszego ogniwa”. Subkontynent indyjski może być takim słabym ogniwem.